DZIECI NIE RODZĄ SIĘ ZŁE

Uwiel­biam roz­ma­wiać z ludź­mi. Wsłu­chi­wać się w to, co ma­ją do po­wie­dze­nia, ale też pró­bo­wać od­kry­wać to, cze­go gło­śno nie chcą wy­ar­ty­ku­ło­wać. Lu­dzie mnie in­spi­ru­ją. Przez swo­je hi­sto­rie mo­ty­wu­ją do dzia­ła­nia. Każ­de spo­tka­nie z dru­gim czło­wie­kiem jest jak ko­lej­na po­dróż. Po­dróż do świa­ta emo­cji, prze­żyć, do­świad­czeń.

Ostat­nio od­by­łam cykl spo­tkań z dy­rek­to­ra­mi szkół wszyst­kich po­zio­mów edu­ka­cyj­nych. Ro­zmo­wy by­ły pro­wa­dzo­ne na du­żym po­zio­mie ogól­no­ści, dzię­ki cze­mu mo­głam stwo­rzyć, a wła­ści­wie od­świe­żyć obraz pol­skiej szko­ły, ja­ki mia­łam do tej po­ry. Ja­kie wnio­ski? O tym in­nym ra­zem. Te­raz chcia­ła­bym wspo­mnieć spo­tka­nie z pa­nią dy­rek­tor, któ­rej jed­no zda­nie (wy­po­wie­dzia­ne w ku­lu­arach) spra­wi­ło, że resz­ta ofi­cjal­ne­go spo­tka­nia ze­szła na dal­szy plan.

Z po­zo­ru jed­na z wie­lu szkół. Bu­dy­nek od­no­wio­ny, no­wo­cze­sne bo­isko – da się wy­czuć do­bre za­rzą­dza­nie prze­strze­nią. Pol­ska szko­ła bo­ry­ka się z róż­ny­mi pro­ble­ma­mi, jed­nym z naj­czę­ściej wska­zy­wa­nych są fi­nan­se. W tej szko­le jest ina­czej. Tu­taj mó­wi się o „trud­nym uczniu”. Uni­ka­ła­bym jed­nak sta­wia­nia zna­ku rów­no­ści po­mię­dzy pro­ble­mem a trud­nym uczniem. Trud­ny uczeń jest (fakt), ale gro­no pe­da­go­gicz­ne nie do koń­ca wie, jak z ta­kim uczniem pra­co­wać. I do­pie­ro w tym miej­scu po­ja­wia się pro­blem.

Trud­na mło­dzież, bez­sil­ny na­uczy­ciel. Tu­taj pew­nie moż­na by po­sta­wić znak rów­no­ści. Tyl­ko dla­cze­go? Tak wca­le nie mu­si być. Pa­ni Mar­ta opo­wia­da o swo­ich uczniach z ogrom­nym cie­płem i zro­zu­mie­niem. Ze świa­do­mo­ścią te­go, że każ­de za­cho­wa­nie jest po­dyk­to­wa­ne ja­kąś kon­kret­ną sy­tu­acją. Pa­ni Mar­ta to dy­rek­tor, na­uczy­ciel, a przy tym pe­da­gog, któ­ry ba­da, ana­li­zu­je i wy­su­wa wnio­ski, by pod­jąć dzia­ła­nia. Zna śro­do­wi­sko ro­dzin­ne swo­ich uczniów. Wie, że jej ucznio­wie mu­szą wal­czyć o prze­trwa­nie. Wal­czą też w szko­le. A na­uczy­ciele? Czę­sto się pod­da­ją. Nie pró­bu­ją zro­zu­mieć. Nie ma­ją świa­do­mo­ści, że uczeń swo­im za­cho­wa­niem wo­ła o po­moc. Pa­ni Mar­ta w swo­ich wy­po­wie­dziach jest bar­dzo roz­waż­na i spra­wie­dli­wa. Wie, że „część na­uczy­cie­li nie prze­ży­ła w ży­ciu te­go, co te dzie­cia­ki, i trud­no im zro­zu­mieć ta­kie za­cho­wa­nie”. Po chwi­li za­sta­no­wie­nia do­da­je: „...prze­cież dzie­ci nie ro­dzą się złe”.

Ła­two jest być do­brym na­uczy­cie­lem, kie­dy ma­my zdol­ne i bez­pro­ble­mo­we dzie­ci. Sz­tu­ką jest roz­bu­dzić pa­sję do na­uki w tych, któ­rym przy­pię­to ety­kie­tę: kr­nąbr­ny, zły, nie­wy­cho­wa­ny, agre­syw­ny, za­ro­zu­mia­ły – trud­ny.