TO BĘDZIE DOBRY ROK – NAUCZYCIEL NA WAKACJACH cz. 7

Pani Janina Chochłakiewicz w tym roku nie wyjechała na wakacje, ale właściwie cały czas jest w podróży. Nieustannie coś zmienia, realizuje po kolei swoje coraz to nowe pasje, przenosi się z jednej szkoły do drugiej. Już za kilka dni rozpocznie pracę w Zespole Szkół nr 2 (dawne II Liceum) w Wałbrzychu. Będzie uczyć języka polskiego i zarażać uczniów teatralnym bakcylem.

Chciało się pani zmieniać pracę? Zaczynać wszystko od początku? Nowe miejsce, nowi koledzy, nowa dyrekcja.

Mam za sobą 31 lat pracy w szkole. Lubię to, co robię, i lubię młodzież. Jestem wdzięczna wszystkim moim uczniom za to, że dzięki nim wciąż mogę, mimo upływu lat, spierać się ze światem, poszukiwać odpowiedzi na trudne pytania, dotykać tego, co ważne i doświadczać nowego. Pracuję w cyklach  po 9, 10 lat w jednej placówce, a potem mnie coś gna w inne miejsce, jakaś wewnętrzna potrzeba zmiany i dalszego rozwoju.  Przyznaję, że wiele osób postrzega to, jakbym bez przerwy wszystko zaczynała od początku. Ja nie mam takiego wrażenia, wręcz przeciwnie – czuję, że za każdym razem ruszam w fascynującą podróż. Dzięki temu nigdy nie doświadczyłam wypalenia zawodowego. Za to wciąż czuję się ubogacona nowymi kontaktami i  miejscami, w których przychodzi mi pracować.

Ma pani bardzo rozległe zainteresowania, pozornie niezwiązane z zawodem nauczyciela, jak godzi pani swoje pasje z pracą?

Staram się działać dyplomatycznie. Nie ma to nic wspólnego z próbami wymigania się od szkolnych obowiązków, po prostu w świat pasji przenoszę się w dogodnym do tego momencie. Życie jest niezwykle łaskawe i takie możliwości mi stwarza...
Praktykuję 5 Rytmów Gabrieli Roth. Tej pasji mogę poświęcić swoje wieczory. Potrzebuję tego, by z pomocą ruchu, swoistych rytmów i muzyki powrócić do siebie po dniu z uwagą skierowaną na innych. Kiedy w głowie mnożą się obrazy i myśli, zapomina się o tym, że prawdziwe informacje przekazuje nam też ciało. Wystarczy ich posłuchać. 5 Rytmów Gabrieli Roth na to właśnie pozwala.
Potrafię uruchomić swoją kreatywność i dyplomację, by móc realizować inną moją pasję – teatr. Zapraszam więc moich uczniów na wieczorne spektakle, by dotykali teatru inaczej niż za pośrednictwem organizowanych przez szkołę wyjść do przybytku Melpomeny. Korzyści są obustronne.
Działam również w Grupie Roboczej przy Teatrze Dramatycznym im. Józefa Szaniawskiego w Wałbrzychu. Udział w popołudniowych próbach, praca nad przygotowaniem spektaklu, prezentacja przedstawienia – to niezapomniana przygoda, zwłaszcza że w grupie amatorów jest też moja uczennica. Tworzymy coś razem, wspólnie przeżywamy i doświadczamy. To są  inne spotkania niż w szkole. Niezapomniane...

Wróćmy do wakacji. W tym roku postanowiła pani nie wyjeżdżać, ale to wyjątkowa sytuacja. Jak pani wypoczywała w mieście?

Tegoroczny urlop zweryfikowało życie. Plany, jak zawsze, były związane z wyprawą nad morze, ono tak ciekawie opowiada..., ale zmiana pracy i  rozwiązanie umowy z poprzednią placówką (szkoła prywatna) przyniosły ze sobą ograniczenia finansowe. Zwyciężyć musiał rozsądek, choć romantyzm jest mi zdecydowanie bliższy. Nie żałuję jednak mojej decyzji. Tegoroczny urlop spędziłam jak zwykle aktywnie. Przyjazny okazał się ogród. Drzewa też mają swoje opowieści i można ich słuchać godzinami. Przestrzeń ogrodu była szczególnie przyjazna do czytania i spontanicznego odreagowywania smutków związanych ze świadomością, że następna pensja będzie dopiero we wrześniu.
Ale w tej przestrzeni zrodził się też pomysł na przyszłoroczne wakacje. Chciałabym wyruszyć na wyprawę rowerową z grupą zaprzyjaźnionych kobiet. Mam już opracowany szlak, a teraz trzeba pomyśleć o przygotowaniu kondycyjnym i rozwiązaniach logistycznych.

   "Spontaniczne odreagowanie smutków".

Co zaprząta teraz pani myśli? W sferze prywatnej, zawodowej.
 
Prywatnie? Moje dorosłe dzieci. Ruszają właśnie w życie i patrzę, jak sobie z tym radzą. Nie jest łatwo widzieć, że borykają się z trudem wyborów i konsekwencjami, jakie one ze sobą niosą. Ale to są ich wybory i same muszą wszystkiego doświadczyć. Myślę też o przemijaniu i mojej zgodzie na to, co ono ze sobą niesie. I o spokoju, który przyszedł.
Jestem też pełna oczekiwania na to, co się wydarzy w związku z moimi studiami podyplomowymi na Państwowej Wyższej Szkole Teatralnej we Wrocławiu. Dostałam się właśnie na Reżyserię Teatru Dzieci i Młodzieży. Czuję świeży powiew, wiatr w żagle...
Zawodowo? Zmieniam szkołę, więc myślę o innych warunkach pracy i o tym, czy podołam nowym wyzwaniom. Jestem szczególnie ciekawa spotkania z młodzieżą i tego, jak ułoży się nasza współpraca. Ale jestem gotowa i pełna pomysłów.

  Pani Janina "gotowa i pełna pomysłów".

Jakim pomysłem zaskoczy pani nowych uczniów?

W nowej szkole ruszam od września z warsztatami teatralnymi. Mam wrażenie, że zapełnią one  lukę i wyjdę naprzeciw oczekiwaniom wielu młodych ludzi.
Koleżanki i kolegów w szkole chciałabym z kolei zarazić ideą tutoringu jako dobrej i wypróbowanej metody pracy z uczniem, opartej na relacji.
Planuję też, we współpracy z Fundacją „Mela”, realizację międzypokoleniowego projektu warsztatów biograficznych oraz międzypokoleniowego projektu teatralnego. Chciałabym również kontynuować z seniorami warsztaty śmiechoterapii.
To będzie dobry rok...

Trzymamy kciuki!

Dziękuję. Niech taki będzie dla wszystkich!